Lepeltje

Lepeltje

We gaan op stap voor koffie en een taartje. Daar geniet mams enorm van. Ik bestel twee cappuccino’s en appelgebak, voor mijzelf ook. Het is wel eens dat ik voor mijzelf geen taart bestel. Dat vindt mams niet zo fijn. Ze blijft me dan hapjes geven of schuift haar schoteltje naar me toe. ‘Hier, voor jou.’ Uitleg dat ik niet hoef wordt niet begrepen, of maar heel eventjes. Daarom neem ik ook maar een taartje. Het geeft mijn moeder rust en laat haar ongestoord van de zoetigheid genieten.

Nou schenken ze in de koffiezaak Peeze-koffie en die is lekker. En Peeze heeft ook mooi servies en een bijzonder cappuccinolepeltje. Het schuim van de cappuccino blijft intact als je met dit lepeltje, of eigenlijk breed uitgevallen roerstaafje, roert. Die heeft dus een prijs gewonnen. Voor design. Iets wat mijn moeder niet helemaal begrijpt.

Als de cappuccino is gebracht pakt ze het lepeltje op. Verwonderd kijkt ze er naar. Een hele tijd. Ze draait het om in haar handen, legt het neer en pakt het weer op. Dan kijkt ze naar mij, het lepeltje omhoog houdend. Ze zegt niets, kijkt me alleen vragend aan.

Het duurt een paar seconden voor ik het begrijp. Het designlepeltje wordt door mijn moeder niet herkend als lepel. Ze heeft geen idee wat ze er mee moet doen. Ik kijk haar aan en zeg: ‘Wat een bijzonder ding hè? Dat is een lepeltje voor je cappuccino. Ik pak mijn eigen prijswinnende-design-roerstaafje en roer er mee door de koffie. Mama kijkt me aan. Ongelovig. Dan haalt ze haar schouders op en legt het lepeltje naast het kopje. De appeltaart lonkt.

Hoe doe jij dat als je met je ouder op stap bent? Vind je dat leuk, kun je met andere ogen kijken of geeft het je (heel begrijpelijk) vooral stress?

1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.