Het is 4 mei. Ik loop bij het verpleeghuis (kleinschalig wonen) naar binnen waar mijn moeder woont.

Ze zit aan de eettafel te kleuren. Een koets wordt oranje en binnen de lijntjes ingekleurd. Ik ga naast haar zitten. Blij kijkt ze naar me op, geeft me een kus en kleurt dan verder. Er moet iets afgemaakt worden en ik kijk met haar mee naar de kleurplaat.

Rond de televisie zitten de 5 andere bewoners met de verzorgende. Ze hebben de tv gezet op de herdenkingsplechtigheid op de Dam. Het is stil in de kamer. Met of zonder dementie, veel ouderen voelen de geschiedenis waarvan zij onderdeel waren extra op de avond van 4 mei.

Het is 5 voor 8. Nog vijf minuten en dan zal er twee minuten stilte zijn.

Dan zegt de verzorgende: “Het was me toch wat he, met die damschreeuwer een paar jaar geleden tijdens de herdenking.”

Ik kijk op door de opmerking en in een paar seconden ontvouwt zich een tafereel van totale chaos voor mijn ogen.

“Damschreeuwer? Hoe bedoel je, was er iemand aan het schreeuwen?”

“Wie schreeuwt er? Heb ik niet gehoord, jij?”

“Wat zei ze?”

“Stil jullie, we moeten stil zijn! Het begint NU!”

Eén van de bewoners gaat staan en salueert voor de televisie, in zijn werkende leven was hij altijd militair, en hij is een klein baken van rust in de kakafonie van geluiden en de paniek die is ontstaan, ook bij de verzorgende die duidelijk niet meer weet wat ze moet doen.

De beweging van de bewoner, zijn saluut en het blazen van de trompet op de televisie brengt de bewoners tot rust.

Er is stilte, ruim na de officiële tijd. Het enige dat ik hoor is het krassen van de stift over het papier. De stift is leeg. Mijn moeder houdt de stift omhoog en kijkt me vragend aan. Ik geef haar een nieuwe oranje stift en ze kleurt weer rustig verder.