Mijn moeder heeft een ID-kaart. Deze is bijna verlopen. Van de gemeente ontving ik daarover bericht. Ik belde naar de gemeente en legde de situatie uit; Ik bel voor mijn moeder, ze heeft Alzheimer en kan zelf geen ID meer aanvragen. Is het echt nodig?  Het antwoord was ja, want bij bijvoorbeeld ziekenhuisopname zou mijn moeder anders geweigerd kunnen worden. Vriendelijk werd een en ander me uitgelegd en ook dat er een nieuwe pasfoto gemaakt moet worden.

De fotograaf naast het gemeenteloket wilde wel langskomen in het huis waar mijn moeder woont. Voor de zekerheid bedacht ik ook te gaan als de fotograaf kwam en zo gebeurde het dat we op een goede maandagavond met elkaar in de gang stonden.

Mijn moeder met vers gekamde haren. De fotograaf met zijn motorpak nog aan en een cameraatje in de hand. Ik in mijn helpende stand.
Onbevangen keek mijn moeder naar de fotograaf, ze vond zijn fluorescerende vest zeer interessant en had het best naar haar zin.
We probeerden haar aandacht te trekken en ik stond half achter de fotograaf en noemde haar bij naam en zwaaide naar haar, zodat ze onze kant op keek. Het was een komische vertoning met veel plezier.

De fotograaf had zijn foto gemaakt en wilde vertrekken.
Voor hij ging legde hij de hand op mijn arm en wenste me sterkte met mijn moeder.
Verbaasd keek ik op. In een splitsecond besloot ik er nu wel wat van te zeggen.
‘Waarom wenst u me sterkte?’ vroeg ik.
De fotograaf keek me bevreemd aan.
‘Met de situatie met uw moeder’ zei hij.
‘Waar wenst u me sterkte mee?’ vroeg ik, ‘Er is vanavond toch niets gebeurd waar u me sterkte mee hoeft te wensen. We hebben het goed samen en mijn moeder heeft het nemen van de foto niet als vervelend ervaren.’
De fotograaf keek me ongemakkelijk aan, pakte zijn spullen en vertrok.

Op TV, in artikelen en in gesprekken is dementie meestal gekoppeld aan verlies en rouw. We vergeten dat er ook fijne en mooie momenten zijn. Naasten worden te pas en te onpas sterkte gewenst. Ook als er geen sprake is van verdriet, maar er juist plezier en contact is. Mooie momenten krijgen zo een grijs randje, terwijl het moment zelf zo helder en vrolijk is.

Ik zou je willen vragen om eens bewust niet direct te reageren met ‘dank je wel’ als je zo’n ‘sterkte-wens’ krijgt van iemand. Om stil te staan in het moment en je af te vragen hoe het nu is. Is dit werkelijk een verdrietig moment? Of maken we het verdrietig?
En als het lukt reageer dan vanuit hoe het nu is en wat je werkelijk voelt. Je zult ervaren dat dat ruimte geeft en dat je daarmee ook staat voor je vader of moeder, die zoveel meer is dan alleen maar de persoon-met-dementie die medeleven of medelijden krijgt.

Wil je hier meer van weten? Klik hier voor de mogelijkheden om kennis te maken met mij en mijn werkwijze of voor een gesprek waarin ik je direct help om anders om te gaan met je ouder met dementie.

Hoe ervaar jij dit? Hebben jij en je ouder met dementie hier ook last van?