Want nee, mijn moeder snapt, denk ik, niet meer dat ik haar dochter ben en dat ik Yvonne heet. Dat ik de jongste ben van vier en dat ik zelf twee kinderen heb. Dat ze met mij naar het zwembad fietste in de warme zomer van 1976 en op zaterdag de lekkerste tomatensoep met balletjes maakte.

En tegelijkertijd, hoe tegenstrijdig ook, weet mijn moeder dat allemaal wel. Als ze mij of anderen waar ze hun hele leven van heeft gehouden ontmoet, dan gaat er een lampje in haar branden. Dan verzacht haar gezicht en komt ze direct naar je toe. Dat heeft niets te maken met kennen, met namen of geboortedatums. Dat heeft wel alles te maken met dat ze ergens in haarzelf een weten heeft, herinneringen, een gevoel van bij elkaar horen en van verbondenheid.

Precies dat deel in haar, dat weten en die verbondenheid, probeer ik steeds als ik bij haar ben te voeden en te versterken. Hoe ik dat doe?
Door oprecht contact. En hoewel dat voor iedereen persoonlijk is, zijn er een paar universele waarheden om in contact te zijn met de ander.
Ik licht er een uit:
Zo is het essentieel om met aandacht bij de ander te zijn. Of je over de bloemetjes in de tuin praat, of samen aardappelen schilt, heb aandacht voor de ander. Stem je af op waar hij of zij is.

En wat bij mijn moeder heel goed werkt is om haar hand vast te houden en soms een liefdevol kneepje te geven. Ze reageert direct door mij een kneepje terug te geven en dan hebben we direct contact. Als ik naast haar zit leg ik soms mijn hoofd op haar schouder en leun even, zoals ik vroeger al deed, dan leunt ze altijd terug en kunnen we zo even zitten.
Of ik geef haar een knipoog en zie dan vol verwondering dat ze terug knipoogt. In haar ogen verschijnt dan een heldere blik. Ik word altijd getroffen door die korte helderheid, als het gordijn van Alzheimer even opzij geschoven is en ik mijn moeder zie, zoals ze altijd was en ergens nog steeds is.

Hoe is dat voor jou? Wat doe jij om het contact te verstevigen?